Hermann GARBOUS

The photo on the left is from the Victims of Contemporary Conflicts Archives Division of the Ministry of Defense Historical Service, in Caen, dossier N° 21P453 465.
 
A free and happy life
Hermann Garbous, the son of Rosa Kortsarz and Leib Garbous, was born on December 17, 1893 in Wegrow, Masovian Voivodeship, Poland. He was one of the last Jews deported from Drancy camp to the Auschwitz-Birkenau extermination camp on Convoy 77.
Nevertheless, before experiencing such horror, Hermann had also experienced love. On April 16, 1935 at 11:15 a.m. in the 11th district of Paris he had married Marguerite Claire Barbon, who was born in Quincy-Voisins on September 6, 1891. She was the daughter of Eugène Frédéric Barbon and Marie Louise Aubry.
Marguerite had been divorced from Joseph Casanova.
A marriage contract was drawn up on April 15, 1935 by Maître Thion de la Chaume, a Paris lawyer.
 

Drawing by Cassiopée Perraguin, 12th grade student

 
From a man to a number…
Hermann Garbous had been living at 73, rue Pasteur in Quincy-Voisins since 1930.
It was on October 21, 1942[1] that he was arrested by the Feldgendarmerie (German military police)[2], the French Gendarmerie and the State Police.
The testimonial of Mr. André Ganne [3], a 47-year-old garage owner, who witnessed the arrest of Hermann Garbous, confirms this. He stated that Mr. Garbous was put into a French Renault truck and that a number Feldgendarmes were involved.
In another testimonial, dated January 21, 1952, made by Mr. Lucien Dagro[4], who was 62 and unemployed at the time he made the statement, we learn that he had been the driver of the truck that took away Hermann Garbous. He had worked as a driver for a cooperative in Brie and was requisitioned twice a week by the Germans. On October 20, 1942, he was told to make himself available to the German Feldgendarmerie in Meaux at 5 a.m. the following day, October 21. He also said that four Feldgendarmes were present, that first they went to Meaux to arrest a Jewish woman, and then to Nanteuil-les-Meaux, where about ten men were forced to get into the truck.
Two Feldgendarmes travelled in the back of the truck and the other two in front with him. Lastly, they went to Quincy-Voisins to pick up Hermann Garbous. All of the people arrested were taken to Melun.
 
In fact, a round-up took place on October 21, 1942 in the Seine-et-Marne department with the aim of arresting foreign Jews. 81 Jews were targeted[5]. We also know that Dr. Iancu Vexler and his wife Fajga were arrested in Saint-Cyr-sur-Morin during this raid.
 
The trail of Hermann Garbous then goes cold until March 1943.
 
According to Marguerite Garbous’ witness statement, Hermann was then transferred to Beaune-la-Rolande[6], along with hundreds of other partners of non-Jewish women, on March 9, 1943.
On July 12, 1943, they were sent en masse to Drancy camp[7], on Aloïs Brunner’s instructions[8] but they only stayed there for three days.
 
Hermann was then transferred on July 15, 1943, along with his comrades, to Alderney, an island in the English channel,[9] which had been occupied by the Germans since July 2, 1940. Camp No. 2, was for “Jewish husbands of Aryan women,” explained Benoît Luc[10],  who were used as forced laborers for Organisation Todt[11]. According to Benoît Luc “they were not Jewish enough to be deported to Auschwitz but too Jewish to be left in peace.”
 
However, on April 1, 1944, Hermann Garbous was sent back to Paris to be interned (and perhaps treated) at the Rothschild Hospice[12], on rue de Picpus. The hospice was then an annex of Drancy. Many other Jewish prisoners from Alderney arrived there in May 1944.
 
On July 15, 1944, Aloïs Brunner, who wanted to deport as many Jews as possible from Paris before the Liberation, took over the hospice and transferred 28 of its occupants, including Hermann Garbous, to Drancy.
 
He spent a short while in detention in Drancy camp before being deported on July 31, 1944 to Auschwitz-Birkenau[13] on the last convoy, Convoy 77[14].
 
Hermann Garbous was murdered as soon as he arrived in Auschwitz, probably on August 2, 1944.
 

Drawing by Cassiopée Perraguin, 12th grade student.

 
During the selection process, he was not “lucky” enough to be chosen for work.
 

Marguerite Garbous’ long battle

 
As early as July 1946, Hermann’s wife, Marguerite Garbous, requested that he be officially acknowledged as a non-returnee[15]. At the same time, Hermann Garbous was recognized as having been a victim of racial deportation..
 
On October 17, 1946, the Ministry of Veterans and Victims of War sent Mrs. Garbous a disappeared person’s certificate concerning her husband Hermann, under file number 20.282[16]. On November 2, 1946, she acknowledged having received the certificate from the Civil Status Department of the Ministry of Veterans and War Victims.
 
Officially, the disappeared person’s certificate was signed and published on November 1, 1946.
The paperwork did not stop there, however. On October 26, 1951, the Ministry of Veterans and Victims of War received a request from Mrs. Garbous for her late husband to be accorded the title of political deportee.
 
The Ministry of Veterans and Victims of War then began an investigation into the circumstances of her husband’s arrest and disappearance. Several documents testify to this, including records of witness interviews carried out by the gendarmes in Meaux on January 17, 1952 and January 21, 1952[17].
 
On June 5, 1953, the Ministry of Veterans and Victims of War agreed to grant Hermann Garbous the title of political deportee. This allowed Mrs. Garbous to benefit from a widow’s pension since her husband had died while in detention as a political deportee. Hermann Garbous, card number 11.01.06051, had died a political deportee, which allowed Marguerite to receive the sum of 37,200 francs on October 10, 1958.
 
At around the same time that Hermann was granted the title of political deportee, Margeurite Garbous sent a letter dated March 10, 1952, via an attorney called Pierre Eveno, to the Director of Litigation at the Civil Registry Office to request a certificate deeming Hermann Garbous presumed dead. She needed this before she could deal with her husband’s estate and the distribution of the couple’s assets.
This request could not be granted, however, since the deceased was a Polish national[18]. The Civil Status Department of the Ministry of Veterans and Victims of War thus suggested that she file a request with the court in Meaux.
 
It thus took eleven years from when Hermann Garbous died for his death to be recorded, on January 10, 1955, in the civil register at Quincy-Voisins! Mr. Hermann Garbous, son of Rosa Kortzarz and Leib Garbous and husband of Marguerite Claire Barbon was officially declared never to have returned home: “Mr. Garbous has not returned to his home since October 21, 1942”.
 
A fundamental duty to remember
Hermann Garbous met a tragic end during the war. He was arrested in his home town of Quincy-Voisins on October 21, 1942. He was interned, and then sent to Drancy on July 17, 1944. His final journey took him back to Poland, and there he was murdered as soon as he arrived. His only “crime”: being born a Jew! He was one of the last people to be deported from France during the Second World War. We owe it to ourselves to keep his memory alive and ensure that he is never forgotten. It is our duty to pay homage to all those who unfortunately lost their lives and to remember that tolerance is one of the essential elements for the future of humanity.
 
We owe it to ourselves to remember and honor each and every person who died. In this case, it is Mr. Hermann Garbous, rather than the non-returnee number 20.282, issued by the Ministry of Veterans and Victims of War or political deportee number 11.01.06051
 

The War Memorial in Quincy-Voisins, overall and detailed views

A Nation forever grateful
 
References
[1] Witness testimony of the mayor of Quincy-Voisins, Mr. Joseph Albert Bailloux, dated September 10, 1951.
2 The Feldgendarmerie was the name of the German military police. During the war, a number of Feldgendarmerie units were in charge of the occupation on behalf of the Wehrmacht.
3 Witness testimony of Mr. André Ganne, who was present at the time of the arrest of Hermann Garbous. Deposition dated January 17, 1952 to the National Gendarmerie, mandated by the Interdepartmental Director of Veterans and Victims of War in Paris to conduct an investigation in order to obtain information on the arrest and disappearance of Hermann Garbous.
[4] The driver of the truck that transported the foreign Jews when Hermann Garbous was arrested. Witness testimony of January 18, 1952 collected by the National Gendarmerie, mandated by the Interdepartmental Director of Veterans and Victims of War in Paris to carry out an investigation in order to obtain information on the arrest and disappearance of Hermann Garbous.
[5] AJPN (Anonymes, Justes et Persécutés durant la période Nazie dans les communes de France -Anonymous, Righteous and Persecuted during the Nazi period in the communes of France), Frédéric Viey, a historian who specializes in the history of Seine-et-Marne.
[6] Beaune-la-Rolande was an internment camp located in the municipality of Beaune-la-Rolande in the Loiret department. Built in 1939 to lock up future German prisoners of war from the Second World War, this camp was later used by the Germans. It was closed in July 1943 by Aloïs Brunner and the internees were transferred to Drancy.
[7] Drancy was used as an internment camp and assembly center for Jews from France before they were sent to concentration camps and killing centers. Nearly 63,000 of them were deported from Drancy.
[8] Aloïs Brunner was a Nazi war criminal born on April 8, 1912 in Rohrbrunn, Austria. He took over the Drancy camp on July 2, 1943. In one year, he had more than 22,000 French Jews or residents in France deported, i.e. 1/3 of the Jews deported from France.
[9] Alderney was occupied by the Germans on 2 July 1940. It is one of the Channel Islands. During the war the island hosted up to 5,000 deportees.
[10] Benoit Luc, from the Memory at the Veterans’ Office in Alderney, article in the Ouest France newspaper, May 11, 2014.
[11] Organisation Todt was a civil and military engineering group of the Third Reich.  It was named after its founder Fritz Todt, who was an engineer and an important figure in the Nazi movement. The organization was responsible for almost all major civil engineering operations during the war. It used prisoners and deportees as forced labor.
[12] During the Second World War, the establishment was placed under a management approved by the Nazi authorities and became a de facto detention center for sick Jews before they were sent to a concentration camp.
[13] Auschwitz-Birkenau is a large concentration camp and killing center in Poland. More than 1.1 million Jews were murdered there.
14 Convoy 77 was the last large convoy, carrying 1309 deportees, to leave Drancy for Auschwitz on July 31, 1944.
[15] Request made on July 18, 1946 for the granting of the civil status of a “non-returnee”.
[16] According to the law of 22 September 1942 and the Algiers Ordinance of 5 April 1944, Mrs. Garbous could, by sending a letter to the Public Prosecutor of the place of residence of the ‘disappeared person’, obtain a judgment declaring his or her absence. After five years, starting from the day of Mr. Garbous’ disappearance, his widow was entitled to obtain a declaratory judgment of death.
[17] Minutes of interviews dated January 17, 1952. Witness statements by Mr. André Ganne, Mr. Julien Richard.
Minutes of interviews dated January 21, 1952. Witness statement of Mr. Lucien Dagro.
[18] A decree of November 30, 1945, which amended the provisions of the Civil Code, was not applicable to foreigners unless the foreigner died on French territory.[:pl]

Hermann GARBOUS

Zdjęcie zamieszczone obok pochodzi z SHD-DAVCC Can, dossier nr 21P453 465
 

Wolne i szczęśliwe życie:

Hermann Garbous, syn Rosy Kortsarz i Leiba Garbousa, urodził się 17 grudnia 1893 r. w Węgrowie, w województwie mazowieckim w Polsce. Był jednym z ostatnich żydowskich deportowanych z obozu w Drancy, został przewieziony do obozu zagłady Auschwitz-Birkenau w transporcie nr 77.
Niemniej jednak, zanim doświadczył horroru, Hermann zaznał miłości. 16 kwietnia 1935 roku o godzinie 11.15 w XI dzielnicy ożenił się z Marguerite Claire Barbon, córką Eugène’a Frédérica Barbon i Marie Louise Aubry, urodzoną w Quincy-Voisins 6 września 1891 roku.
Marguerite rozwiodła się wcześniej z Josephem Casanovą.
Umowa małżeństwa została zawarta 15 kwietnia 1935 roku przed Mec. Thion de la Chaume, notariuszem w Paryżu. 
 

Rysunek Cassiopée Perraguin, uczennicy klasy maturalnej

         

Od człowieka do numeru …

 
Hermann Garbous od 1930 roku mieszkał przy 73 rue Pasteur w Quincy-Voisins.
W dniu 21 października 1942 r. [1] został aresztowany przez Feldgendarmerie [2], Żandarmerię Narodową i Policję Państwową.
Istnieje zeznanie pana André Ganne[3], 47 lat, właściciela warsztatu samochodowego, który był świadkiem aresztowania Hermanna Garbousa. Twierdził on, że pan Garbous wsiadł do francuskiej ciężarówki Renault. Obecnych było kilku feldgendarmów.
Z innego zeznania z 21 stycznia 1952 r., złożonego przez 62-letniego Luciena Dagro[4], bez zawodu w chwili składania zeznania, dowiadujemy się, że prowadził on ciężarówkę, którą przewoził pana Garbousa. Pan Dagro pracował w spółdzielni w Brie jako kierowca i był zmuszany przez Niemców do pomocy dwa razy w tygodniu. 20 października 1942 r. poinformowano go, aby 21 października od 5 rano był do dyspozycji Niemców w Meaux, w Feldgendarmerie. Zeznał żandarmom, że obecnych było 4 feldgendarmów i że najpierw udał się do Meaux, aby aresztować Żydówkę, a następnie do Nanteuil-les-Meaux, gdzie około dziesięciu mężczyzn zostało zmuszonych do wejścia do ciężarówki.
Dwóch feldgendarmów znajdowało się z tyłu ciężarówki, a dwóch z przodu z panem Dagro. Na koniec pojechali do Quincy-Voisins, żeby zabrać pana Garbousa. Wszyscy zostali przewiezieni do Melun
21 października 1942 r. w departamencie Seine-et-Marne przeprowadzono bowiem łapankę w celu aresztowania Żydów z zagranicy. Liczba Żydów, których dotknąć miała ta operacja, wynosiła 81 [5]. Można zresztą wspomnieć aresztowanie podczas tej łapanki doktora Iancu Vexlera i jego żony Fajgi w Saint-Cyr-sur-Morin.
Od października 1942 r. do marca 1943 r. ślad po Hermannie Garbousie zaginął.
Według zeznań Marguerite Garbous, jej mąż został następnie 9 marca 1943 roku przeniesiony do Beaune-la-Rolande [6] wraz z setkami innych współmałżonków aryjczyków.
12 lipca 1943 r. masowo przewieziono ich do obozu w Drancy [7], z inicjatywy Aloisa Brunnera [8], gdzie p. Garbous pozostał tylko 3 dni.
Następnie 15 lipca 1943 r. został przeniesiony wraz ze swoimi towarzyszami na wyspę Alderney [9], która od 2 lipca 1940 r. była okupowana przez Niemców. W obozie nr 2 znajdowali się „Żydzi, którzy byli współmałżonkami aryjskich kobiet” – wyjaśnił Benoît Luc [10], byli oni wykorzystywani jako robotnicy przymusowi dla Organizacji Todt [11]. Dla Benoît Luca „nie byli na tyle żydowscy, by zostać deportowanymi do Auschwitz, ale zbyt żydowscy, by zostać pozostawieni sami sobie”. 
Jednak 1 kwietnia 1944 r. Hermann Garbous został odesłany do Paryża na internowanie (i być może leczenie) w szpitalu Rothschilda [12], rue de Picpus. Hospicjum było wtedy filią Drancy. Wielu więźniów żydowskich z Alderney przybyło tam w maju 1944 roku.
15 lipca 1944 r. Alois Brunner, który chciał deportować jak najwięcej Żydów z Paryża przed wyzwoleniem stolicy, przejął hospicjum i przeniósł 28 jego mieszkańców, w tym Hermanna Garbousa, do Drancy.
Pozostał kilka dni w areszcie w obozie Drancy, a 31 lipca 1944 r. został deportowany do Auschwitz-Birkenau [13] podczas ostatniego transportu, transportu nr 77 [14].
Hermann Garbous został zamordowany od razu po przybyciu do Auschwitz, prawdopodobnie 2 sierpnia 1944 roku.

Rysunek Cassiopée Perraguin, uczennicy klasy maturalnej.

 
Nie miał „szczęścia” być zakwalifikowany podczas selekcji do pracy ….
 
 
 

Długa walka Marguerite Garbous …

 
Już w lipcu 1946 r. Marguerite Garbous, żona Hermanna, złożyła wniosek o uregulowanie stanu cywilnego osoby, która nie powróciła do kraju [15]. W tym samym czasie ogłoszono status Hermanna Garbousa; padł on ofiarą deportacji z przyczyn rasowych.
W dniu 17 października 1946 r. Minister ds. Weteranów i Ofiar Wojny przesłał pani Garbous zaświadczenie o zaginięciu jej męża Hermanna, pod numerem akt 20.282 [16]. W dniu 2 listopada 1946 r. potwierdziła odbiór zaświadczenia o zaginięciu męża z Biura Stanu Cywilnego Ministerstwa ds. Weteranów i Ofiar Wojny.
Oficjalnie zaświadczenie o zaginięciu zostało podpisane i opublikowane 1 listopada 1946 roku.
Nie był to jednak koniec starań. W dniu 26 października 1951 roku Ministerstwo ds. Weteranów i Ofiar Wojny otrzymało od pani Garbous wniosek o nadanie jej zmarłemu mężowi tytułu deportowanego z przyczyn politycznych.
Następnie Ministerstwo ds. Weteranów i Ofiar Wojny rozpoczęło dochodzenie w sprawie okoliczności aresztowania i zniknięcia jej męża. Świadczą o tym liczne dokumenty: protokoły Żandarmerii Narodowej z 17 stycznia 1952 r. i 21 stycznia 1952 r., sporządzone przez żandarmów z brygady Meaux, gdzie przesłuchano kilku świadków [17].
W dniu 5 czerwca 1953 r. Ministerstwo ds. Weteranów i Ofiar Wojny podjęło decyzję o przyznaniu panu Garbousowi statusu deportowanego z przyczyn politycznych. Pozwoliło to pani Garbous na skorzystanie z „funduszy dla następców prawnych deportowanych z przyczyn politycznych zmarłych w niewoli”. Garbous Hermann, numer karty 11.01.06051, został uznany za deportowanego z przyczyn politycznych, co pozwoliło Marguerite otrzymać kwotę 37 200 franków w dniu 10 października 1958 roku.
Równocześnie z uznaniem za deportowanego z przyczyn politycznych, Marguerite Garbous wysłała w dniu 10 marca 1952 r. pismo, za pośrednictwem Mec. Pierre’a Eveno, skierowane do dyrektora ds. sądowych w Urzędzie Stanu Cywilnego, z wnioskiem o wydanie aktu domniemania zgonu dotyczącego p. Garbousa. Aktu potrzebowała do zarządzania majątkiem męża i podziału majątku pary.
Nie mógł on jednak przychylić się do jej prośby ze względu na polskie obywatelstwo zmarłego[18]. Pani Garbous złożyła więc wniosek do Sądu w Meaux, zgodnie z sugestią wydziału stanu cywilnego Ministerstwa ds. Weteranów i Ofiar Wojny.
Potrzeba było 11 lat od śmierci pana Garbousa, aby jego śmierć została wpisana 10 stycznia 1955 r. do rejestru cywilnego w Quincy-Voisins ! Pan Hermann Garbous, syn Rosy Kortzarz i Leiba Garbousa oraz mąż Marguerite Claire Barbon został oficjalnie ogłoszony „osobą, która nie powróciła”: „Pan Garbous nie pojawił się w domu od 21 października 1942 roku”. 
 

Podstawowy obowiązek pamięci 

Hermanna Garbousa spotkał podczas wojny tragiczny los. Został aresztowany w swojej gminie Quincy-Voisins 21 października 1942 roku. Został internowany, a następnie 17 lipca 1944 r. wysłany do Drancy. Jego ostatnia podróż zaprowadziła go z powrotem do Polski, gdzie został zamordowany od razu po przyjeździe. Jego jedyną „zbrodnią” było urodzenie się Żydem ! Był jednym z ostatnich deportowanych z Francji w czasie II wojny światowej. Musimy zachować jego pamięć i nie zapomnieć o nim. Naszym obowiązkiem jest złożenie hołdu wszystkim tym, którzy niestety stracili życie i zapamiętanie, że tolerancja jest jednym z podstawowych kluczy do przyszłości Ludzkości.
Naszym obowiązkiem jest pamięć i uhonorowanie każdej zmarłej osoby. W tym przypadku pana Hermanna Garbousa, a nie numeru 20 282, nadanego przez Ministerstwo ds. Weteranów i Ofiar Wojny na zaświadczeniu o nie powróceniu lub numeru 11 01 06051 deportowanego z przyczyn politycznych.

Pomnik wojenny Quincy-Voisins, widok ogólny i detale

Wdzięczna Ojczyzna …

Przypisy
[1] Zeznanie burmistrza Quincy-Voisins, pana Josepha Alberta Bailloux, z dnia 10 września 1951 r.
2 Feldgendarmerie to nazwa niemieckiej żandarmerii wojskowej. W czasie wojny niektóre oddziały Feldgendarmerie były odpowiedzialne za okupowanie terenów znajdujących się pod kontrolą Wehrmachtu.
3 Zeznanie pana André Ganne’a, obecnego w czasie aresztowania Hermanna Garbousa. Zeznanie z dnia 17 stycznia 1952 r. na Żandarmerii, której dyrektor międzywydziałowy ds. weteranów i ofiar wojny w Paryżu zlecił przeprowadzenie dochodzenia w celu uzyskania informacji o aresztowaniu i zaginięciu Hermanna Garbousa.
[4] Kierowca ciężarówki przewożącej Żydów z zagranicy w chwili aresztowania pana Garbousa. Zeznanie z dnia 18 stycznia 1952 r. odebrane przez Żandarmerię, której dyrektor międzywydziałowy ds. weteranów i ofiar wojny w Paryżu zlecił przeprowadzenie dochodzenia w celu uzyskania informacji o aresztowaniu i zaginięciu Hermanna Garbousa.
[5] AJPN (Anonimowi, Sprawiedliwi i Prześladowani w czasach nazizmu we francuskich gminach). Frédéric Viey, historyk specjalizujący się w historii departamentu Seine-et-Marne.
[6] Beaune-la-Rolande to obóz internowania w gminie Beaune-la-Rolande w departamencie   Loiret. Zbudowano go w 1939 r. dla przyszłych niemieckich jeńców wojennych z Drugiej wojny światowej , następnie służył Niemcom. Obóz ten został zamknięty w lipcu 1943 r. przez Aloisa Brunnera, a internowani zostali przewiezieni do Drancy.
[7] Drancy służyło jako obóz internowania i miejsce gromadzenia Żydów z Francji, wysyłanych następnie do obozów koncentracyjnych i miejsc zagłady. Prawie 63.000 z nich zostało deportowanych z Drancy.
[8] Alois Brunner to nazistowski zbrodniarz wojenny urodzony 8 kwietnia 1912 r. w Rohrbrunn w Austrii. 2 lipca 1943 roku przejął obóz w Drancy. W ciągu jednego roku deportował ponad 22 tys. francuskich lub zamieszkałych we Francji Żydów, czyli 1/3 żydowskich deportowanych z Francji.
[9] Alderney została zajęta przez Niemców 2 lipca 1940 roku. Jest to jedna z Wysp Normandzkich. W czasie wojny na wyspie znajdowało się do 5.000 deportowanych.
[10] Benoit Luc, odpowiedzialny za pamięć w Biurze Weteranów na Alderney, artykuł w Ouest France, 11 maja 2014 r.
[11] Organizacja Todt zajmowała się inżynierią lądowa i budową obiektów wojskowych w Trzeciej Rzeszy. Nazwa pochodzi od nazwiska jej założyciela Fritza Todta, który był inżynierem i ważną postacią nazizmu. Organizacja ta była odpowiedzialna za prawie wszystkie główne roboty budowlane w czasie wojny. Wykorzystywała więźniów i deportowanych.
[12] W czasie II wojny światowej obiekt znalazł się pod zarządem zatwierdzonym przez władze hitlerowskie i stał się de facto aresztem dla chorych Żydów, do czasu wysłania ich do obozu koncentracyjnego.
[13] Auschwitz-Birkenau to wielki obóz koncentracyjny i miejsce zagłady w Polsce. Zamordowano tam ponad 1,1 miliona Żydów.
14 Transport nr. 77 był ostatnim dużym transportem (1309 deportowanych), który 31 lipca 1944 r. wyjechał z Drancy do Auschwitz..
[15] Wniosek z dnia 18 lipca 1946 r. o uregulowanie stanu cywilnego „osoby, która nie powróciła”.
[16] Na mocy ustawy z dnia 22 września 1942 r. i zarządzenia z Algieru z dnia 5 kwietnia 1944 r. pani Garbous mogła, w drodze zwykłego pisma skierowanego do prokuratora miejsca zamieszkania zaginionego, uzyskać wyrok stwierdzający jego nieobecność. Po 5 latach, począwszy od dnia zniknięcia pana Garbousa, wdowa po nim mogła uzyskać wyrok stwierdzający jego zgon.
[17] Protokół z dnia 17 stycznia 1952 roku. Zeznania pana André Ganne’a, pana Juliena Richarda.
Protokół z dnia 21 stycznia 1952 roku. Zeznanie pana Lucien’a Dagro.
[18] Rozporządzenie z dnia 30 listopada 1945 r. zmieniające przepisy kodeksu cywilnego, nie ma zastosowania do cudzoziemców, chyba że cudzoziemiec zmarł na terytorium Francji.