Nanette GRYCMAN

 
Nanette Grycman and her elder sister Léa (nicknamed Louisette, most probably on the right of the photo) deported in Convoy 77.
 
Mordka Aron Grycman, known as Max, born on June 3, 1908 in Kielce, Poland, arrived in Paris in 1925. He was 17 years old and soon was set up as a tailor of leather goods, transforming one room of his rented apartment into a small workshop. He met and married Brandla Minc, also born in Poland. On September 29, 1931 their daughter Léa, to be nicknamed Louisette, was born in Paris’s 12th district, and on August 17, 1933, still in the same district of Paris, was born their daughter Nanette. They led the quiet life of hard-working Parisians, spending their holidays in the country at Savigny-sur-Braye in the Loir-et-Cher department.
 
When war was declared in September 1940, Max enlisted on the 18th as a Polish volunteer in the French army. He was incorporated into the 21^e RMVE. He fought in the Battle for France and was taken prisoner in the Ardennes on June 21, 1940.
While he was a prisoner of war, Brandla and her daughters took refuge in Savigny with the Cholet family (sometimes spelled Chollet). The two little girls attended the local school.
 
Marshal Pétain came to power and set up the Vichy Regime, which promulgated anti-Semitic persecutions “in the name of the law”.
In July of 1942 Brandla was arrested. At the same time other Polish Jews were rounded up throughout the department. They were all immediately deported, never to return, to Auschwitz-Birkenau in Convoy 6 on July 17^th. Louisette and Nanette, not yet targeted by the Germans, remained in the care of the Cholet family in Savigny-sur-Braye, though a witness has indicated that the girls stayed with a refugee of the name of Gross. They went back to school in September.
 
At the beginning of October, the Cholets were ordered to take the Grycman girls to Orléans. The husband obeyed.
Madame Cholet, widowed, was to testify after the war in 1956 about these events, declaring that she knew nothing of the girls’ fate.
On October 10th they were transferred to Beaune-la-Rolande with the other foreign Jews rounded up that day, this time including the children.
They were alone, without their parents, not knowing what had become of them, that their mother had died far away in the East, that their father had just been freed from his stalag on September 25, 1942 because of illness. He knew nothing of the whereabouts of his family. When he came home he found no one and sought refuge in with a family of Greek Christian friends in Lyon in the free southern zone.
There he who had enlisted to defend France against Nazi Germany was arrested by the French police on April 25, 1943. He was deported in Convoy 55 to Auschwitz, where he was “selected” for work duty and sent to Buchenwald, finally to be liberated in May 1945. Then began the desperate search for his family. Having been despoiled of all his belongings, he no longer possessed a workshop or anything else. It was not until 1949 that he was able to recuperate his apartment.
 
Louisette and Nanette had been removed from the Beaune-la-Rolande camp and placed by the UGIF in three successive orphanages that were tightly controlled by the Nazis.
In July 1944 they were at the Saint-Mandé center. Léa and Nanette are pictured, along with the little Korman girls, in the emblematic photograph shown below of the children at the Saint-Mandé center.
It was there in the middle of the night of July 21st that the commandant of the Drancy camp, Aloïs Brunner in person, came to arrest them. They were deported, as were all the children arrested on that date in the last big convoy, number 77, on July 31, 1944, three weeks before the liberation Paris. Not a single one of these young children was to return.
In 1950 Max made the acquaintance of a young woman named Édith, who had been deported from the Lodz ghetto to Auschwitz. She, too, was the only surviving member of her family. They married and had two daughters Sylviane and Hélène, who now live in the United States. Max died in 1986, the grandfather of three boys. Édith was still living in Paris as of the beginning of 2018.
Since the year 2000 there has been a commemorative plaque to Brandla, Louisette, and Nanette at the foot of the War Memorial at Savigny-sur-Braye.
 
 
 
Yvette  Ferrand, Tours, February 17, 2018, with the  collaboration of the Convoy 77 Association
co-founder of AREHSVAL ,
Association de Recherches et d’Études Historiques sur la Shoah en Val de Loire (Association for Research and Historical Studies on the Shoah in the Loire Valley)
 
Sources:
Archives of the Loir-et-Cher department
Board of the Archives of the Victims of Contempoary Conflicts, Caen
Serge Klarsfeld Memorial
Testimony taken in 2000 at Savigny
Édith Grycman’s testimony and a photo supplied by her
 
 
18673_GRYCMAN_Nanette
Nanette and Léa GRYCMAN, with their mother Brandla?
Contributor(s)
Yvette FERRAND
 
 

 [:pl]filles_korman_st_Mandé_1943″ width=”169″ height=”300″ />
filles_korman_st_Mandé_1943″ width=”169″ height=”300″ />

Nanette Grycman

Nanette Grycman i jej starsza siostra Léa (nazywana Louisette, z pewnością po prawej na zdjęciu) były deportowane w konwoju 77.
Mordka Aron, znany jako Max Grycman, urodzony 3 czerwca 1908 r. w Kielcach w Polsce, dociera do Paryża w 1925 r. Ma 17 lat i szybko zostaje krawcem, tworząc z pokoju w wynajmowanym przez niego apartamencie mały warsztat. Poznaje Brandle Minc, także pochodzącą z Polski, z którą bierze ślub.
23 września 1931 r., w Paryżu rodzi się ich pierwsza córka Léa, która nazywana będzie Louisette,a dwa lata później 17 sierpnia 1933 r., też w Paryżu, ich córka Nanette. Będą prowadzić spokojne życie pracowitych paryżan, a wakacje spędzać na wsi, w Savigny sur Braye, w Loir-et-cher.
Po wybuchu wojny we wrześniu, osiemnastego Max angażuje się do Armii Francuskiej, jako polski ochotnik. Jest przeznaczony do 21.Oddziału RMVE (Régiment de Marche des Volontaires Étrangers – Pułk Marszu Wolontariuszy Zagranicznych). Uczestniczy w Kampanii Francuskiej w Ardenach i zostaje więźniem wojennym 21czerwca 1940 r.
W tym czasie Brandla i jej córki znajdują schronienie w Savigny, u rodziny Cholet (nazwisko może też być pisane Chollet). Obie dziewczynki chodzą tam do szkoły.
Po dojściu do władzy Marszałek Pétain tworzy reżim Vichy i “w imieniu prawa” ogłasza prześladowania antysemickie.
W lipcu 1942 r., Brandla jest aresztowana. W tym czasie inni polscy Żydzi są łapani w całym departamencie. Wszyscy są od razu deportowani do Auschwitz-Birkenau 6. konwojem 17 lipca 1942r. Louisette i Nanette, których Niemcy jeszcze nie zatrzymują, zostają pod opieką rodziny Chelot, w Savigny sur Braye; jedno ze świadectw mówi, że dziewczynki zostały z imigrantem o imieniu Gross. Wraz z następnym rozpoczęciem roku szkolnego wracają do szkoły.
Na początku października, Choleci dostają rozkaz przyprowadzenia dziewczynek Grycman do Orléanu. Mąż wypełnia zadanie i bierze je ze soba do miasta. Wdowa pani Cholet zezna po wojnie w 1956 r., że nie wie, jaki był los dziewczynek.
10 października wraz z innymi Żydami cudzoziemcami (w tym dziećmi) złapanymi tego dnia są przewiezione do Beaune-la-Rolande.
Są same, bez rodziców, nie wiedzą, co się z nimi stało, nie wiedzą, że ich matka zmarła już na wschodzie, że ich ojciec właśnie odzyskał wolność i wyszedł ze stalagu 25 września 1942 r., gdyż był chory. On również nie wie, gdzie jest jego rodzina. Gdy po swoim powrocie nie znajduje ich, ucieka do strefy południowe do Lyonu i mieszka u przyjaciół Greków – chrześcijan .
Jest tam aresztowany przez francuską policję 25 kwietnia 1943 r.;on, który zaangażował się, by obronić Francję przed nazistowskimi Niemcami. Deportują go w konwoju nr. 55. do Auschwitz, gdzie przechodzi selekcję do pracy, a później do obozu Buchenwald, skąd jest uwolniony w maju 1945 r. Zaczyna zdesperowany poszukiwania rodziny. Nie ma już nic, został ograbiony ze swoich dóbr, nie ma też warsztatu i dopiero w 1949r. będzie mógł odzyskać swoje mieszkanie.
Louisette i Nanette zostały zabrane z obozu Beaune-la-Rolande i przydzielone przez UGIF kolejno do 3 domów dziecka ściśle kontrolowanych przez nazistow.
W lipcu 1944. r. sa w ośrodku Saint Mandé. Léa i Nanette wraz z dziewczynkami Korman znajdują się na emblematycznym zdjęciu dzieci z ośrodka Saint Mandé.
To wtedy 21 lipca w środku nocy major obozu w Drancy Alois Brunner we własnej osobie przychodzi je aresztować. Pojechały, tak jak wszystkie dzieci aresztowane tego dnia, 31 lipca 1944r. ostatnim wielkim konwojem o numerze 77, trzy tygodnie przed wyzwoleniem Paryża. Ani jedno z tych małych dzieci nie wróciło.
W 1950 r., Max poznaje młodą kobietę, Edith, deportowana z getta w Łodzi do Auschwitz. Jest ona także jedyną ocaloną ze swojej rodziny. Biorą ślub i mają dwie córki – Sylviane i Hélène, które żyją dziś w Stanach Zjednoczonych. Max umarl w 1986 r. jako dziadek trzech chłopców, Edith nadal żyje w Paryżu na początku 2018 roku.
Od 2000 r. tabliczka upamiętniająca Brandle, Louisette i Nanette znajduje sie u stóp Pomnika Zmarłych w Savigny sur Braye.
Yvette Ferrand, Tours, le 17 février 2018, avec la collaboration de Convoi 77
co-fondatrice de AREHSVAL ,
Association de Recherches et d’Études Historiques sur la Shoah en Val de Loire
Żródła :
Archives départementales du Loir-et-Cher
Direction des Archives des Victimes des Conflits Contemporains, Caen
Mémorial de Serge Klarsfeld
Témoignages recueillis en 2000 à Savigny
Témoignage d’Édith Grycman et photo fournie par ses soins.
Tłumaczył – Fryderyk Nève
(Liceum Francuskie w Warszawie)